Wat er écht toe doet, mijn persoonlijke reflectie!
- Sofia de Graaf - Lima
- 30 mei
- 2 minuten om te lezen
Met beide benen op de grond én het gezicht in de zon!
Afgelopen week was er weer van alles. Mooie dingen, onverwachte wendingen, emoties – het leven in volle glorie dus. Maar ook genoeg tijd voor persoonlijke reflectie🌿
Afgelopen vrijdag 23 mei 2025, zat ik nog in een uitverkochte Ziggo Dome, samen met mijn lieve vriendin Mieke, bij het concert van Suzan & Freek. We zongen, lachten, en stonden stil bij hoe puur en oprecht zij zijn. Je voelt gewoon: ze blijven dichtbij zichzelf, en dat raakt.
En toen kwam het nieuws over Freek. Ongeneeslijk ziek. Hij, die zo vol in het leven staat, net vader wordt. Het sloeg in als een bom. Het raakte me. En het zette me – opnieuw – aan het denken.
Wat blijft erover als je stilvalt?
Want ja, ik ben een levenslustig mens. Ik wil reizen, ontdekken, proeven, verbinden. Alles eruit halen. Maar daarvoor heb ik mijn gezondheid nodig. Fysiek én mentaal. En ik ben zó dankbaar dat ik me nu goed voel. Dat ik kan werken, sporten, wandelen, lachen, koken, genieten.
Maar juist dan besef je hoe kwetsbaar dat alles is. Alsof het universum nog even extra wilde onderstrepen dat het leven geen script volgt, kreeg ik gisteravond een telefoontje: mijn vader moest met spoed geopereerd worden. Hij woont in Wales, mijn familie in Portugal – dus ja, dan voel je je even ver weg. Gelukkig bleek het uiteindelijk mee te vallen. Maar het hakte erin. Familie leeft altijd extra in mijn hart. Vandaag zou ik eigenlijk naar een feestje gaan, maar... het voelde niet goed. Mijn lijf zei: nee. Mijn hoofd riep: even ademhalen. En dus bleef ik thuis. Niet veel gewerkt, wél gesport, een frisse neus gehaald, en mijn gedachten wat ruimte gegeven. Soms is dat precies wat je nodig hebt.
De les? Minder moeten, meer voelen
Deze week leerde me (weer): alles kan ineens anders zijn. En tegelijk is er nog zoveel moois. De zon die schijnt. De mensen die je liefhebt. Een bord vol voedzaam eten. De wind in je gezicht tijdens een wandeling. Een lach. Een traan. Een liedje dat iets raakt.
We rennen soms zo hard door, maar eerlijk? Wat heb je aan al die spullen, prestaties en plannen als je gezondheid je in de steek laat? Dan telt alleen nog wat écht is: liefde, verbinding, rust, tijd – en de vrijheid om te doen wat je hart blij maakt.
Dus…
Hou elkaar vast. Laat los wat niet (meer) past. Kies voor wat goed voelt. Leef met volle teugen, maar met aandacht. Want het leven is geen race. Het is een verzameling van momenten – groot en klein – die je mag koesteren.
En als het even tegenzit? Dan adem je in. En weer uit. Dan zet je een kop thee, sla je een arm om jezelf heen en weet je: morgen weer een dag. 💛
Opmerkingen