Onder de Top van de IJsberg: Mijn Verhaal

Als je me nu ziet, zou je denken dat ik het altijd al voor elkaar heb gehad. Altijd energiek, altijd vrolijk – alsof het vanzelf gaat. Maar het verhaal onder de oppervlakte is er een van pijn, doorzettingsvermogen en groei.

Op mijn 14e, na de scheiding van mijn ouders, koos ik ervoor om bij mijn vader te wonen. De relatie met mijn moeder verliep moeizaam, al besefte ik dat toen nog niet volledig. Ik zorgde voor het eten, het huis, werkte naast mijn studie en probeerde het beste uit mezelf te halen. Na mijn havo ben ik Sociale Wetenschappen gaan studeren aan de universiteit.

Mijn vader, die zelf niet alles heeft kunnen bereiken wat hij wilde, was altijd extra streng en enthousiast als het ging om mijn ontwikkeling en school. Iets met compenseren! Een 9 was nooit goed genoeg, het moest een 10 zijn. Een voldoende was simpelweg niet voldoende. Nu begrijp ik waar mijn perfectionisme vandaan komt. Perfectionisme is mooi, maar kan je ook in de weg staan. Je voelt je nooit goed genoeg en blijft constant streven naar meer om jezelf te bewijzen. Tegelijkertijd heeft dit me mijn doorzettingsvermogen en wilskracht opgeleverd, waar ik enorm trots op ben. Dus dank je wel, papa!

Toen mijn vader naar Nederland emigreerde voor een droom die niet helemaal uitkwam, stond ik er op mijn 17e grotendeels alleen voor. Maar ik was niet helemaal alleen: mijn lieve oma en mijn vaders familie waren er altijd voor me, al woonden ze iets verder weg. Toch verbrak ik bijna een jaar lang het contact, omdat ik me schaamde voor mijn situatie. Ze zagen mij altijd als verantwoordelijk en sterk, maar ik voelde me allesbehalve dat. Mijn oma vergaf me gelukkig snel – zij was mijn heldin.

Op mijn 19e kreeg ik mijn eerste burn-out. Ik woog op dat moment 15 kg meer en vluchtte in drank, feesten en ongezonde gewoontes om mijn emoties te onderdrukken. Maar op mijn 20e veranderde mijn leven toen ik naar Nederland verhuisde om opnieuw te beginnen. Ik werkte in de kassen, sliep weinig, werkte hard en leerde de taal.

Op mijn 21e ontmoette ik mijn grootste liefde en steun. Samen groeiden we, en na bijna vier jaar samenwonen zijn we op mijn 25e getrouwd. Ik was gelukkig, maar toch kreeg ik opnieuw een burn-out. Dit keer besefte ik hoe diep de oude wonden van mijn jeugd zaten, inclusief de moeilijke relatie met mijn moeder.

Na een jaar therapie, eindeloze persoonlijke ontwikkelingstrajecten en veel zelfreflectie, wist ik mijn emoties eindelijk een plek te geven. De relatie met mijn moeder is niet helemaal hersteld, maar ik heb geaccepteerd dat wij geen standaard moeder-dochterrelatie hebben. Ik ben haar dankbaar voor het feit dat ze mij het leven heeft gegeven. Ik heb ervoor gekozen haar in mijn leven te houden, ongeacht het feit dat ze in het verleden niet altijd voor mij heeft gekozen. Ik begrijp haar redenen nu beter; ze wist toen niet beter. Ik vergeef haar, maar vergeten is iets anders. Acceptatie en realistisch blijven helpen hierbij.

In de tussentijd heb ik in 2020 mijn deeltijdopleiding Bedrijfskunde met een specialisatie in Strategisch Human Resource Management afgerond met een 8,5, in 2023 mijn Life Coaching-opleiding behaald met een 9 en in 2024 mijn Voedingsleeropleiding met een 8,5 afgerond. Inmiddels ben ik al 13 jaar op gewicht, voel ik me vitaler dan ooit en leef ik volledig vanuit mijn eigen kracht.

In 2021 verloor ik mijn lieve oma. Haar verlies bracht intens verdriet, maar dankzij mijn persoonlijke groei kon ik deze keer mijn emoties de ruimte geven en het op mijn eigen tempo verwerken. Haar herinnering blijft mijn grootste inspiratie. In 2011 verhuisde mijn vader naar Wales en was ik opnieuw ver weg van mijn hele familie. Nou ja, niets wat ik nog niet gewend was, zou je denken. Toch is er altijd extra zorg en gemis, vooral als je binnen bepaalde normen en waarden wordt opgevoed. Gelukkig kan ik tegenwoordig afstand nemen van dat gevoel. Al met al zijn wijzelf verantwoordelijk voor onze acties en moeten we ermee leven. Ook dit heb ik een plek gegeven.

Daarnaast heb ik enorm veel geluk gehad met mijn schoonfamilie. Een stabiele en liefdevolle familie die mij met open armen heeft ontvangen. Ze zijn voor mij een reflectie van hoe het ook anders had gekund in mijn eigen gezin. Ik vertel mijn partner vaak hoe veel geluk hij heeft met zo’n warme en veilige basis. Niemand is perfect, maar een stabiele, veilige en liefdevolle omgeving is zó belangrijk voor een kind. Dat heb ik niet altijd gehad. Ik moest al op jonge leeftijd voor mezelf opkomen en keihard werken om te staan waar ik nu ben.

Dit alles heeft mij gebracht waar ik nu sta. Dit is waarom ik coach ben geworden. Ik wil mijn ervaringen en lessen delen met anderen die door dezelfde uitdagingen gaan, of juist willen voorkomen dat ze vastlopen.

Mijn verhaal

In mijn coaching richt ik me op de verbinding tussen je mentale en fysieke gesteldheid en hoe dit je persoonlijke ontwikkeling beïnvloedt, zowel privé als zakelijk. Je hebt maar één lichaam, en jouw mindset is wat het aanstuurt. Ik geloof 100% dat iedereen in staat is om zichzelf te transformeren en hun dromen waar te maken.